Είναι που η μαγική δύναμη της φύσης διάλεξε το ομορφότερο κομμάτι γης για να στεριώσει τούτο το χωριό, είναι που εκείνα τα χρόνια του ανθρώπου τα χέρια έπιαναν το χώμα και του δίνανε ζωή, είναι που τα χρόνια που πέρασαν άφηναν πίσω τους βαθιά χαραγμένα τα σημάδια της ζωής… είναι και τόσα άλλα που σε κάνουν κάθε φορά στη θέα ενός ερειπωμένου σπιτιού να στέκεσαι ακίνητος, αμίλητος, σαν σε ιερή στιγμή.
Η Καρυά περασμένων εποχών, ανασαίνει βαριά ανάμεσα στα απομεινάρια των γκρεμισμένων σπιτιών. Αυτή η Καρυά, του προπάππου σου, είναι που σε δένει με το παρελθόν και σε διδάσκει για το μέλλον. Κι αφού οι άνθρωποι φεύγουν, μένουν ετούτα δω τα χαλάσματα για να σου θυμίζουν, ποιος σε γέννησε και τι πέρασε για να σε αναθρέψει.
Δέος και συγκίνηση σαν η ματιά σου σταματάει στο πρώτο σκαλοπάτι, κι άμα το βήμα σου σε πάει πιο κοντά, το μυαλό σου αρχίζει και πλάθει σενάρια, για τη ζωή που πέρασε από δω, για τους ανθρώπους που έζησαν εδώ, για ιστορίες γνήσιες, αληθινές μα και για παραμύθια από του πρεσβύτερου τα χείλη.
Και δεν είναι λίγα τα παλιά, τα ερειπωμένα σπίτια σε τούτο το χωριό. Σε κάθε γειτονιά αντικρίζεις τη χάρη τους. Πέτρινα, διώροφα τα περισσότερα με μεγάλες αυλές και λίθινα πεζούλια.
Τούτες οι ιστορίες μέσα απ΄τα κατώγια είναι που μεγαλώσανε τις καινούριες γενιές. Και ήταν πάντοτε στην κρίση του καθενός αν θα τις κράταγε “Ευαγγέλιο” ή θα τις απίθωνε στην άκρη του μυαλού, μαζί με τόσες άλλες, ασήμαντες και ανούσιες.
Μπορεί και να΄ναι ευλογία για σένα και για τον καθένα που στην Καρυά υπάρχουν αυτά τα απομεινάρια. Είναι ευλογία που μπορείς να ακουμπήσεις τον τοίχο του πατρικού σου. Να περπατήσεις στη αυλή που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι πρόγονοί σου, αυτοί στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες με το δαντελωτό τελείωμα στις άκρες που έχεις καταχωνιασμένες στο συρτάρι σου.
Αυτές που δείχνουν τη λυγερόκορμη μάνα σου ντυμένη με τη λευκαδίτικη φορεσιά να στέκει δίπλα στον τοίχο του πατρικού σου, σε αυτό τον τοίχο που χρόνια ολόκληρα καταρρέει. Σε αυτό τον τοίχο που έχεις ακόμα την τύχη να μπορεί να αντικρίσεις, να ακουμπήσεις, κι άμα σου περισσέψει δύναμη και πείσμα, ίσως να ξαναχτίσεις.
Σίγουρα άμα έχεις θέληση, πάνω σε τούτα τα απομεινάρια του χρόνου, μπορείς να χτίσεις ένα κομμάτι ζωής, αυτό που για τα παιδιά σου θα αποτελέσει το δικό τους συνδετικό κρίκο με σένα. Γιατί θα έχεις υπόψη σου πως οι πέτρες του σπιτιού που μεγάλωσε ο καθένας είναι σαν τα κύτταρα στο σώμα του. Θα στο επιβεβαίωνε και ο προπάππος σου, αν δεν το έχει ήδη κάνει μέσα από τις αφηγήσεις του.